به گزارش خبرنگار ورزشی راسخون، همیشه بهانه آوردن برای خلاص شدن از پاسخگویی، رفع مسئولیت و سرپوش گذاشتن روی اشتباهات آسان ترین کار است. با این روش بهانه جویی و بهانه تراشی ها سالهاست ورزش ما درحال درجا زدن نه، پسرفت است و در مسیری قرار گرفته که روزبه روز به تباهی نزدیک می شود. اما تنها تیمی که در این سال های پرفراز و نشیب ورزش ما به خصوص فوتبال توانسته راه خودش را پیدا کند، پرسپولیس است. این تیم بعد از قهرمانی با افشین قطبی 8 ، 9 سال انتظار کشید تا دوباره بتواند بر قله ی فوتبال ایران بایستد.
 
*آنها دریافتند که باید برای موفقیت، به جای بهانه جویی ها و متهم کردن وزیر و وکیل و رئیس جمهور، نگرش شان را عوض کنند. دنبال بهتر شدن بروند و با تلاش و موفقیت و یافتن مسیر درست برای ساختن تیم، به آرزوی هواداران خود جامه عمل بپوشانند. این بود که پرسپولیس از لیگ پانزدهم با برانکو به دگردیسی اساسی تن داد و رفته رفته شکل گرفت. هرکم و کاستی، هراشتباه کوچک و بزرگ و هرگونه بهانه تراشی، باکار و تلاش و همت و اراده و برنامه ریزی صحیح از سوی کادر فنی و بازیکنان کنار رفت و تیم توانست راه خودش را پیدا کند. در کنار نتیجه گیری تیم، فرهنگ هواداری این تیم هم تغییر کرد و با وجود اینکه تیم خوب برانکو در لیگ پانزدهم فقط به خاطر تفاضل گل نتوانست قهرمان شود، همه از تیم و بازیکنان حمایت کردند و این تیم انرژی گرفت. بلند شد و 4 قهرمانی پیاپی و 2 فینال آسیا را تقدیم هوادرانش کرد.
 
*رویا و هدف پرسپولیسی ها فقط فتح لیگ برتر بود. آنها پس از 4 قهرمانی پیاپی در ایران سیراب شدند و دیگر به این قهرمانی بسنده نمی کنند. چون می دانند این تیم پتانسیل بالاتری دارد و می تواند رویای بزرگتری را دنبال کند. از این رو کادر فنی هم هدفش را بالاتر برد و بعد از قهرمانی های متوالی در ایران، برای فتح لیگ قهرمانان برنامه ریزی کرد. آنها در 3 سال اخیر 2 بار توانستند با همه ی کمبودهایی که می دانیم و می دانید به بالاترین سطح فوتبال باشگاهی در قاره ی کهن برسند. گویا شانس هم قرار نیست یار پرسپولیس باشد چون در هر دوره اتفاقاتی رخ داد که تیم نتوانست در شرایط برابری مقابل رقیبان تا بن دندان مسلح شرق قرار بگیرد. سال 2018 پرسپولیس برانکو با پنجره ی بسته ی نقل و انتقالاتی، با 13 بازیکن، با محرومیت و مصدومیت و بادستان بسته مقابل حریف ژاپنی صف آرایی کرد و در خانه جام را به کاشیما داد و در سال 2020 هم انواع و اقسام اتفاقات از محرومیت ناشیانه ی عیسی آل کثیر و وحید امیری و احسان پهلوان گرفته تا جدایی ترابی و علیپور و شجاع خلیل زاده که باعث شد، یحیی گل محمدی بازهم با دستان بسته مقابل تیم اولسن هیوندای کره جنوبی که بهترین خط حمله ی این فصل لیگ قهرمانان آسیا را داشت و در بازی های قبلی 8 برد و یک تساوی داشت، قرار بگیرد.
 
*پرسپولیس اما منهای دقایق ابتدایی بازی که تحت فشار بود، هیچ موقعیت به حریف نداد و رفته رفته خودش را در زمین پیدا کرد. به دروازه ی حریف هم رسید و اتفاقا در بهترین دقیقه به گل هم رسید اما شاید بی دقتی نورالهی باعث شد یک پنالتی نصیب اولسان شود. در نیمه ی دوم بازی تا سروشکل خوبی گرفت، اشتباه مرگبار مهدی شیری ضربه ی نهایی را به پیکر کم توان پرسپولیس زد و به تیم حریف بازهم یک موقعیت پنالتی تقدیم شد. اما تیم از پا ننشست و مردانه دوید و جنگید و در نهایت نتوانست به جام برسد. این تیم با تمام کاستی ها معجزه کرد. نه کادر فنی بهانه آورد و نه بازیکنان غر زدند. آنها با تلاش و همت و اراده غول های غرب آسیا را به زانو درآوردند و برای رقم زدن و کامل کردن شگفتی شان پا به فینال گذاشتند. شگفت انگیز تر اینکه پرسپولیس در جریان بازی اصلا گلی دریافت نکرد و فقط از روی پنالتی بود که گل خورد. این نشان می دهد که تیم باید این نقیصه ی بزرگ را برطرف کند تا بتواند دوباره به این موفقیت برسد. حالا مطمئن باشید پرسپولیسی ها با این تیم پرتلاش وبااراده بازهم برخواهند گشت به شرطی که چند اشتباه استراتژیک قبلی که در این دوره داشتند را رفع کنند.
 
*اول اینکه پرسپولیس برای رسیدن به قهرمانی در آسیا به یک استراتژی و برنامه ریزی دقیق نیاز دارد تا اتفاقات نتواند مانع رسیدن به هدف شود. اگر بازیکنان حس مسئولیت پذیری بیشتری از خود داشته باشند و راحت به حریف خطا و پنالتی ندهند و به آسانی کارت زرد و قرمز نگیرند. از لحاظ فنی هم پرسپولیس نیاز داشت قبل از پاگذاشتن در رقابت فینال، بازی کند و در شرایط مسابقه قرار بگیرد نه اینکه 20 روز بدون هیچ بازی ای به مصاف اولسان برود. این برنامه ی آماتورگونه شاید یکی از دلایلی بود که تیم می توانست باشرایط بهتری در فینال حاضر شود. در کنار این موارد، شاهد بودیم که بعد از رسیدن تیم به فینال آسیا، شوک های متعددی به پرسپولیس وارد شد. از جدایی خلیل زاده تا مشکلات مدیریتی. تیمی که می خواهد به قله ی آسیا برسد، نباید این طور مشکلات پیش پاافتاده داشته باشد و درگیر چنین مسائلی شود.
 
*این تیم نشان داد با همه ی کاستی ها و کمبودها می تواند به هدفش در آسیا برسد به شرطی که از همین حالا برای رقابت های فصل جدید رقابت ها کار کنند. بازیکنان خوبی در اختیار بگیرند. مدیریت کارآمدی داشته باشند تا مشکلات مالی تیم را تحت تاثیر قرار ندهد. این پرسپولیس نیاز به تقویت دارد. فوتبال ما به قوانین بهتر و موثرتری نیازمند است نه قوانینی که تیم ها را از داشتن بازیکن و مربی خوب خارجی محروم کند. همه ی تیم های قدرتمند شرق و غرب آسیایی با وجود داشتن امکانات بی نظیر و حرفه ای، دنبال جذب بازیکنان موثر و کارآمد برای تقویت تیم های خود می روند و در طرف مقابل تیم های ما نتنها امکانات آنها را ندارند بلکه از به خدمت گرفتن بازیکن خارجی هم محرومند.
 
*فینال لیگ قهرمانان آسیا 2020 به ما نشان داد که فوتبال بی برنامه هیچ وقت نمی تواند مقابل تیمی که سازمان یافته تر، بابرنامه تر و باامکانات حرفه ای دنبال موفقیت است، رقابت کند. شاید بتوان با زور غیرت و تعصب به فینال رسید اما قطعا به جام نه. جام گرفتن آن هم در حضور تیم های قدرتمند شرق آسیا فقط برنامه ریزی حرفه ای می خواهد و تلاش و همت. چیزی که حلقه ی مفقوده ی فوتبال ایران است. این فینال بار دیگر به ما نشان داد که چقدر بازیکنان ما در شرایط حساس و بزنگاه های اصلی تفکرات آماتورگونه دارند و حتی نمی توانند یک دقیقه احساسات خودشان را کنترل کنند که اگر غیر از این بود، پرسپولیس باید نیمه ی اول را با برتری به رختکن می رفت یا مهدی شیری آن اسپک بچه گانه را نمی زد تا آرزوی میلیون ها هوادار به باد برود. این فینال به ما نشان داد که با نشستن وزیر کنار اینفانتینو نمی شود جام گرفت. وزیر به جای نشستن در جایگاه ویژه و تماشای فینال آسیا، باید گامی در جهت بهبود فوتبال بردارد. باشگاه های زیرمجموعه اش را خصوصی سازی کند تا هرروز بدهی پشت بدهی تلنبار نشود و هوادار ناکامی تیمش را به گردن او بیندازد و انگ رنگی بودن را به او بچسباند.
 
*هرچه بود باید از کادر فنی پرسپولیس و بازیکنان این تیم حمایت و تشکر کرد. آنها با دستان خالی کاری کردن کارستان. با همه ی مشکلاتی که جامعه و مردم ما با آن دست به گریبان اند، آنها لحظات خوشی را برای ما رقم زدند و برای لحظاتی توانستند لبخند را روی لب نیمی از جامعه بنشانند. آنها این قدر خوب کار کردند که حالا نائب قهرمانی آسیا هوادارانشان را ناراحت می کند. آنها انتظارات را از فوتبال باشگاهی بالا بردند. هواداران پرسپولیس به جای اینکه مثل خیلی از هواداران سودای قهرمانی در لیگ ایران داشته باشند، سودای قهرمانی در آسیا دارند. شما برای ما قهرمانید و مطمئنیم که روزی به این هدفتان می رسید. خواستن توانستن است. درود به غیرتتان.